Прокопчук Артур Андреевич : другие произведения.

Комментарии: Полоцк - Лiтва - Rzeczpospolita - Беларусь, это наше, здесь мы - беларусы...часть I
 (Оценка:5.29*8,)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
  • © Copyright Прокопчук Артур Андреевич (prokopchukartur67@gmail.com)
  • Размещен: 09/01/2013, изменен: 22/07/2018. 911k. Статистика.
  • Монография: История
  • Аннотация:
    Размышления литвина- беларуса об истории нации, в документах в 4-х частях. Часть 1-ая охватывает период от появления славян и др.племен на территории современной Беларуси (VI век до н.э.) до князя Миндовга (ХIII столетие нашей эры). Возникновение "литвин" и Великого Княжества Литовского (ВКЛ). ВКЛ в историческом контексте.
    		• ОБСУЖДЕНИЯ: История (последние)
    00:19 Малышев А. "Окончательное решение Тухачевского " (1006/8)
    13:16 Баламут П. "Расстрельные тройки кровавых " (134/1)
    12:51 Бояндин К.Ю. "Живая очередь" (71/1)
    10:56 Корин Г. "Княжич, князь (Кто ты? - 1)" (1)
    Добавить комментарий Отсортировано по:[убыванию][возрастанию]
    Страниц (2): 1 2
    ОБЩИЕ ГОСТЕВЫЕ:
    06:50 "Диалоги о Творчестве" (290/35)
    06:44 "Форум: все за 12 часов" (178/101)
    05:15 "Форум: Трибуна люду" (179/101)
    02:46 "Технические вопросы "Самиздата"" (235/2)
    25/11 "Форум: Литературные объявления" (666)
    25/11 "О блокировании "Самиздата"" (294)
    ОБСУЖДЕНИЯ: (все обсуждения) (последние)
    06:50 Модератор-2 "Диалоги о Творчестве" (290/35)
    06:40 Детектив-Клуб "Объявления Детектив-Клуба. " (500/2)
    06:34 Шердан "Облом" (7/1)
    06:33 Shirihai H., Bre "Гавайский Тюлень-Монах" (4/3)
    06:27 Шурыгин А. "Кисловодск. Экскурсия по городу " (44/3)
    06:09 Нивинная А. "Люблю вспоминать времена..." (3/2)
    06:04 Винокур Р. "О поэтах прошлого" (15/14)
    05:58 Евдокимов Г. "Новая жизнь майора Завьяловой" (3/1)
    04:45 Хохол И.И. "Просьба" (59/5)
    04:07 Седрик "Список фанфиков с моими комментариями" (382/7)
    03:54 Меркулов Е.Ю. "Письмо Деду Морозу - 2023" (30/4)
    03:47 Юрченко С.Г. "Свет Беспощадный" (716/3)
    03:41 Уралов А. "Мясо "из пробирки"" (683/15)
    03:25 Щукин М. "Гекатессы 3" (138/2)
    03:02 Давыдов С.А. "Флудилка Универсальная" (603/4)
    02:59 Орлов Д.Е. "Маленький Саша. Прода. 96" (249/1)
    02:58 Чернов К.Н. "Записки Империалиста Книга " (710/4)
    02:19 Ибнейзер Э. "Диабет, ожирение, и как это " (7/1)
    02:09 Боровиков А.П. "Выигрыш" (3/2)
    02:05 Виноградов Z.П. "Пишу рецензии. Не очень дёшево, " (303/9)

    РУЛЕТКА:
    Академия Стихий
    Своя дорога
    Роковая наследственность.
    Рекомендует Якивчик А.

    ВСЕГО В ЖУРНАЛЕ:
     Авторов: 108583
     Произведений: 1671281

    Список известности России

    СМ. ТАКЖЕ:
    Заграница.lib.ru     | Интервью СИ
    Музыка.lib.ru | Туризм.lib.ru
    Художники | Звезды Самиздата
    ArtOfWar | Okopka.ru
    Фильм про "Самиздат"
    Уровень Шума:
    Интервью про "Самиздат"

    НАШИ КОНКУРСЫ:
    Рождественский детектив-24


    30/11 ПОЗДРАВЛЯЕМ:
     А.Астраханский
     Аккуратов А.С.
     Акстись А.С.
     Андрианов С.Н.
     Бахчевников В.В.
     Белокурова Е.Э.
     Болотин Д.Г.
     Быков А.В.
     Володин И.
     Герасимов А.А.
     Гордийчук А.Н.
     Грахн А.
     Грибовская И.
     Деревянченко М.
     Долгополова П.Р.
     Заболотников А.А.
     Зайкина Н.
     Ильиных С.И.
     Каретников Н.В.
     Катджит Д.
     Колентьев А.С.
     Колчанов А.
     Костенкова К.Е.
     Кравцив Р.Б.
     Красулина Н.
     Кремнев Е.А.
     Лигина В.В.
     Лобач М.П.
     Макарова Е.А.
     Мельник А.А.
     Мызников В.Е.
     Немец Л.
     Нинель Т.
     Овчинникова М.С.
     Палитко С.А.
     Певзнер М.Я.
     Перунова О.А.
     Печников В.Ю.
     Подвисоцкий Д.В.
     Попова К.А.
     Прочерк И.А.
     Раев А.М.
     Райкири
     Рыжая
     Садов М.В.
     Салий Е.
     Саранча В.П.
     Соловьева К.
     Сорокин О.В.
     Староветров Р.
     Трамонтана П.
     Фаг А.
     Чиширская Р.
     Чудинова Т.
     Alucard-Den-Engla
     Corvus
     Foxurineko
     Mur A.
     Neya B.
    ПОСЛЕДНИЕ ПОСТУПЛЕНИЯ: (7day) (30day) (Рассылка)
    00:08 Манчев В.С. "Царичина (1 часть)"
    22:10 Неизвестный А.Ф. "Часть Вторая"
    17:04 Шаповал Н.И. "Сборник стихов"
    12:34 Бирюк В. "Зверь лютый. Книга 5. Парикмахерия"
    28/11 Иевлев Г.В. "В плену горячей звезды"
    5. Regi 2013/04/09 23:34 [ответить]
      1). Асілкі http://paganstva.org/viewtopic.php?p=119
      
      Даўно-даўно, калі яшчэ людзі жылі па лясах дрымучых, прыйшлі ў цяперашнюю Утужыцкую абшчыну асілкі і занялі два месцы: адно на рэчцы Вараусе ў Заборышчах, а другое - на Іванісе пры той жа самай рэчцы. У тых месцах тады ніякага народу не было, месцы былі вольныя па ўсёй Жанвіль-Утужыцкай старане. У лясах вадзіліся ўсякія звяры: мядзведзі, ваўкі, ласі, кабаны, лісіцы ды рысі, а па рэках і азёрах жылі выдры; рыбы хоць апалонікам чэрпай.
      
      Асілкі тыя былі людзі здаравенныя, росту ў касы сажэнь, у плячах - аршыны з два, а голас мелі, як звон немалы, бывала, калі крыкне каторы на ўвесь голас ды свісне, дык якое б дзерава ні было вялікае, а зваліцца. Вось якія былі яны людзі, тыя асілкі. I жонкі іхнія былі па іх: вялікага росту, дужыя і раджалі кожны раз па двое, па трое дзяцей.
      
      Гаспадаркі яны ніякай не трымалі, не было ў іх ні худобы, ні скацінкі свойскай, ні прыпасу, ні запасу. Ні хлеба, ні лёну не сеялі. Карміліся тым, што лавілі па лясах звяроў ды ў водах - рыбу. Адзенне сабе яны шылі са звярыных шкур. Вось так і жылі. Пра бога зусім не дбалі. Ніхто ніколі не чуў нават ад старых, каб мелі дзе-небудзь царкву альбо папа.
      
      Крыху пажыўшы на рацэ Вараусе, асілкі вельмі ўпадабалі Жанвіль-Утужыцкую старану. Вось і задумалі яны тут пасяліцца і пачалі адразу будаваць два гарадзішчы - Забыркі і Іваніху. Гарадзішчы гэтыя і цяпер захаваліся на рацэ Вараусе, вось хоць ідзі і паглядзі.
      
      Інструменту ў іх амаль ніякага не было. Кажуць, што была на ўсіх адна сякера, ды і тая не жалезная. Але хоць асілкі і не мелі інструменту, а гарадзішчы ўсё ж будавалі. Меўшы ўсяго адну сякеру, асілкі перакідвалі яе з гарадзішча на гарадзішча, бо не хацелі траціць часу на пераход. Крыкне, бывала, асілак з аднаго гарадзішча ў другое - сякеру давай, а другі возьме сякеру дый кіне яму. Такая была ў іх сілішча, за тое і называліся яны асілкамі. Гэта яшчэ нішто - сякеру перакінуць вярсты за тры,- а то, бывала, трэба на будынак бярвенне, дык пойдзе каторы ў лес, вырве дрэва з карэннем ды так і валачэ на гарадзішча, а то камень прыйдзецца прыставіць, дык ён возьме яго дый шыбане за вярсту ці больш, проста на гарадзішча. Некаторыя кідалі такія вялізныя каменні, што былі ў паўсажня велічынёю, але не заўсёды гэтакія каменні даляталі да гарадзішча. А то ёсць мясціны, што зусім закіданыя каменнем. Дзяды казалі - тут асілкі адзін супроць аднаго ваявалі... Яны і звяроў забівалі каменнямі, ад таго каменні і ляжаць аж да сягоння па лесе. А далей гаварылі старыя, што асілкі пайшлі адсюль, як толькі перавяліся ў лясах звяры і паменшала ў вадзе рыбы. З таго часу і гарадзішчы іхнія запусцелі, бо пасля іх не скора прыйшлі сюды нашы дзяды, якія абралі сабе лепшыя мясціны, каб сеяць жыта і скаціну разводзіць.
      ***
      
      2). Палешукі i палевікі
      
      Было ў бацькі дванаццаць сыноў, ды ўсе яны былі вельмі ўдалыя хлопцы. Жылі ў цёмным лесе, дзе вадзілася шмат усялякага звяр'я, пасвілі сваё гаўяда ды лавілі зверыну.
      Суседзі жылі далёка і рэдка рабілі ім шкоду, бо баяліся ўдалых хлопцаў. Жылі тыя разам і слухалі старога бацьку, а ён ужо сівенькі, бы лунь, сядзеў сабе ў кажушку ды камандаваў. I быў у іх лад, і ўсім было добра.
      Яны ўсе пажаніліся і мелі шмат дзяцей, але ўсе слухаліся старога, і кожны рабіў сваю справу.
      Толькі вось памёр стары бацька, і пачалі жанкі сварыцца паміж сабою, пачалі калаціцца ды падбухторваць сваіх гаспадароў. I такая ў іх пайшла калатня, што і жыцця няма. Ведама, калі бабы чаго захочуць, то і сам чорт іх не пераставіць. А тут яны ў адзін голас крычаць: дзяліцца ды дзяліцца.
      Пачалі браты дзяліцца. Калаціліся, калаціліся яны, пакуль дзялілі гаўяда ды ўсё дабро, а як пайшлі дзяліць зямлю, дык так пачалі біцца, што чуць адзін аднаго не пазабівалі.
      Калоцяцца браты паміж сабою за зямлю, захопліваюць чужыя дзялянкі, і няма ў іх спакою.
      Толькі два малодшыя браты жылі паміж сабою вельмі згодна: куды адзін, туды і другі. Не захацелі яны калаціцца з братамі; кінулі сваю бацькаўшчыну дый пайшлі ў свет шукаць сабе зямлі.
      От занялі ды і пагналі яны свой статак, зрабілі з двух дубоў з карэннямі вялізныя сані, запрэглі дванаццаць пар валоў, наклалі ўсялякага дабра, яшчэ пасадзілі жанок з дзецьмі ды і паехалі па пяску.
      Працяглі трохі валы дый сталі, не могуць цягнуць сані па пяску. От большы брат давай падкладваць упоперак пад палазы круглыя калодкі. Коцяцца калодкі, і сані паўзуць уперад.
      Надакучыла меншаму брату падкладваць калодкі пад палазы, от ён і кажа:
      - Давай, братка, зробім такую прыладу, каб калодкі заўсёды круціліся пад палазамі,- ды зрабілі яны колы.
      Лёгка пацяглі валы, так што яшчэ браты самі селі на воз. Едуць яны, едуць і пад'язджаюць да вялікай рэчкі. Шукалі, шукалі, нідзе не знайшлі плыткага месца, каб пераехаць уброд. А тут усхадзілася вялікая бура. Лес раве, бы звер. Вецер ломіць дзераўлякі, бы баба кастрыцу, дый кідае на зямлю і ў раку. Плыве па вадзе дзерава, бы плыты.
      Зірнуў на тое малодшы брат ды і здагадаўся, як перабрацца цераз раку. От давай яны з братам лавіць на рацэ дзерава, звязваць яго разам і рабіць плыт.
      Сунялася бура, падагналі яны той плыт шчыльна да берага, запрэглі валоў і ўзвезлі воз на плыт. Стаяць на плыце, кіруюць доўгімі жэрдкамі, а плыт сам і плыве з вадою.
      Аднесла плыт далёка, але вось ён і прыстаў да другога берага. Пабачыла гаўяда, што валы паплылі па рацэ на другі бок, кінулася яно ў ваду ды і пераплыло цераз раку.
      Паехалі браты далей і забраліся ў такі лес, што і канца яму нямашака. Не могуць далей ехаць - лес не дае. Пачалі яны церабіць дарогу ды масціць грэблі. Але дзе там: чым далей, тым лес гусцее, а ў ім такая тхлань і нетры, што і выбрацца нельга.
      От і кажа большы брат:
      - Астануся я тут, не магу выбрацца з лесу.
      I застаўся ён сярод таго лесу. I назвалі яго і дзяцей яго палешукамі.
      Малодшы ж брат настойліва працярэбліваў дарогу, масціў грэблі, клаў кладкі і ехаў усё далей. Можа, і цяпер на Палессі яшчэ ёсць тыя прасекі ды грэблі, што нарабіў той упарты чалавек. Ці доўга яны ехалі на сваім возе, як убачылі, што лес пачаў радзець, пачалі трапляцца прагаліны, палянкі ды палі; яны спыніліся там і сталі разрабляць поле. Затым-то і назваліся яны палевікамі.
      Потым размножыліся і палешукі, і палевікі, занялі пусты лес дый пачалі жыць адны каля другіх побач.
      Праз немалы час у палешукоў і палевікоў развялося шмат гаўяда, дый усялякага звяр'я ў іх лясах было больш, чым у тым месцы, дзе засталіся тыя дзесяць братоў. От гэтыя дзесяцера братоў пашкадавалі, што пусцілі сюды меншых і што далі ім шмат гаўяда, пашкадавалі дый уздумалі адабраць назад. Даведаліся палешукі і палевікі, што тыя падходзяць да іх з разбоем, нарабілі ў лесе завалаў, накапалі глыбокіх ямаў дый накрылі іх мохам, а самі пахаваліся ў гушчэчы і цікуюць, што будзе далей.
      Вось падышлі тыя разбойнікі дый пачалі падаць у ямы, а ў іх была вада. Адны патапіліся, а другія заблыталіся ў засеках дый пагінулі ў нетрах без яды. От адагналі апошніх разбойнікаў палешукі і палевікі дый давай выхваляцца адны перад другімі. Палешукі кажуць, што гэта яны сваімі засекамі ў лесе загубілі разбойнікаў, а палевікі - што разбойнікі пагінулі ў ямах, што палевікі выкапалі.
      Пайшлі яны выхваляцца ды спрачацца. Спрачаліся, спрачаліся - ды за чубы, ды за калы... I пайшла тут такая перапалка, што горш як ад разбойнікаў.
      Б'юцца палешукі з палевікамі, паляць вёскі, нішчаць дабро ды парываюцца спрэс загубіць адны другіх, горш як самыя лютыя ворагі. Доўга біліся яны, але не могуць адолець адны другіх, толькі што далей, то ўсё больш слабеюць як тыя, так і гэтыя.
      Дачуліся ворагі, што палешукі і палевікі калоцяцца паміж сабою, што яны не бароняць свае рубяжы, от яны зноў сабралі вялікае войска дый пайшлі паліць вёскі ды забіваць як палешукоў, так і палевікоў.
      Ачомаліся палешукі і палевікі, годзе калаціцца самі з сабою, давай біцца з ворагам. Біліся яны, біліся, можа, палавіна іх палягло, а нічога не зробяць, бо ворагі лезуць усё новыя і новыя. Шмат палягло ворагаў у чыстым полі, шмат заблудзілася ў лесе, у балотах і там загінула ад голаду, ад холаду ці патапілася ў гразі, але яшчэ шмат засталося. Лезуць яны, як свінні ў агарод, лезуць ды забіраюць палешукоў і палевікоў у палон, забіраюць іх зямлю, гаўяда і ўсё дабро, а старых і малых забіваюць ці цкуюць сабакамі. Забілі яны ў калодкі ўсіх палешукоў і палевікоў дый загадалі сабе служыць. Нічога на парадзіш.
      Служаць палешукі і палевікі тым ворагам, бо не свая воля, служаць год, служаць два, а можа, і больш.
      Працуюць яны на ворагаў бы чорны вол і ніякае палёгкі не маюць, працуюць, гаруюць ды праклінаюць сваё жыццё.
      А ворагі пануюць ды здзекуюцца з простых людзей, а тыя рады, што хоць засталіся жывыя.
      Бачаць паны - простыя людзі змірыліся, от і скінулі з іх калодкі.
      Рады простыя людзі, дзякуюць богу і за тое. I пачалі яны працаваць на паноў так шчыра, як самі сабе. А панам тое толькі і трэба. Працуюць простыя людзі, а паны адно падганяюць ды падганяюць. I адвучыліся паны ад усялякае работы, ды так адвучыліся, што без простых людзей не могуць і жыць, бы тая птушка, як яе выпусцяць з клеткі на волю.
      Бачаць тое простыя людзі ды толькі смяюцца з паноў. Яны смяюцца, а паны - хоць бы што, балююць сабе ды яшчэ больш прыбаўляюць народу работы.
      - Бо яны,- кажуць,- рагочуць, бы жарабцы, затым, што мала дзела.
      Яшчэ горш стала, і пачалі людзі рабіць панам помсту: то свіран спаляць ці гумно, то кароў загоняць у такую тхлань, што яны там і пагінуць, то свіней патопяць, але ад таго і самі не маюць чаго есці, бо, ведама, жывуць па ардынар'і: пана чорт не бярэ - ён у суседа дастане, а людзі падыхаюць ды пухнуць з голаду. Што тут рабіць, што парадзіць? Ні з якога боку нельга пазбавіцца ад тых паноў.
      Але вось прыходзіць якісь старэнькі дзядок дый кажа:
      - Людзі, людзі, вас шмат, а паноў жменя, і гэтая жменя здзекуецца ды ездзіць у вас на карку. Ці гэта ж вы людзі, а не авечкі?
      Пагаманіў ён гэтак у адным месцы, у другім, от і схамянуліся людзі і пачалі варушыцца.
      
      Знайшліся ўдалыя хлопцы, сабралі сабе добрых малойцаў ды і пайшлі пярэсціць ды мясіць тых паноў. Бачаць тыя, што гэта не пярэліўкі, ды і кінуліся наўцекача: хто ў лес, а хто ў чужыя краі.
      +++
      
      
      3). Векавечная мяжа http://bellib.org/legenda/item/legenda/legenda-003.html
      
      
      Жыў калісь у нашай зямлі князь Радар, які спярша кавалём быў, а пасля ж яго выбралі ў князі. А ў Ляцкай старане жыў кароль Лях, у якога быў Змей Крагавей. Панадзіўся Змей Крагавей у нашу старану хадзіць: прыйдзе, людзей паядае, а што не з'есць - пабівае.
      Думаў-думаў Радар: што рабіць? I пачаў ён лемяшы каваць ды дубы ламаць: задумаў велізарную саху зрабіць. Кожны лемех па пяцьсот пудоў, а паліцы са старога дубу, а лейцы з найбольшых сосен, якія былі ў пушчы. Зрабіўшы саху, занёс Радар у поле, палажыў яе пад лесам, а сам давай камяні цягаць ды вежу мураваць. Замураваўся ў каменнай вежы, запёрся на трое жалезных дзвярэй, а дружыну схаваў пры сабе. Прыбягае Змей, а Радар яму:
      - Стой, Змей, не чапай людзей, а вось, калі ты пралізнеш гэтыя трое дзвярэй, то я табе сам сяду на язык і ты мяне з'ясі,- тады рабі што хочаш у маёй старане.
      - Добра,- кажа Змей.
      I ён раз лізнуў, другі раз - лізнуў і пралізаў трое дзвярэй. Тады Радар цап яго за язык кляшчамі ды давай гваздзіць яго па галаве стопудовым молатам, а дружына чым барзджэй упрагаць Змея ў саху.
      Змей вярцеўся, круціўся, а ўрэшце скарыўся:
      - Давай,- кажа,- будзем мірыцца!
      - Добра,- кажа Радар,- давай мірыцца. А каб нам назаўсёды ведаць, дзе чыё, то валачы саху, правядзём граніцу.
      I вось аралі яны лес, аралі луг, аралі поле і даараліся да вялікай ракі; тут Радар крыкнуў Змею, кіруючы яго ў ваду:
      - Гайда, бух! - значыць, каб ён скакаў у раку.
      Змей скочыў з прыгорка, ледзь не ўтапіўся, але сахі пазбыўся: яна сарвалася з хамута і патанула рагачамі ўверх. Рады Змей, што жыў застаўся, не азіраецца, пыліць дамоў, у нару пад гарой, дзе жыў князь Лях. Як убачыў свайго князя Змей, то яшчэ ў страху тым здалёк крычыць яму:
      - Помні, Ляша, па Бух наша! - і як толькі дапаў сваёй нары, то і апрогся.
      З гэтых часоў на векі вечныя тая разора, якую празвалі Бухам, ці Бугам, сталася граніцай паміж нашым і ляшскім краем. А вежа, якую будаваў тады Радар, і дагэтуль стаіць у мясцовасці, Камянцом званай. Доўга і тыя жалезныя лемяхі тырчэлі з ракі і цяпер, кажуць, ляжаць там на дне.
      
      4). Прозоров. Времена русских богатырей.
      ...Таким образом, представляется вероятным видеть в Микуле героя кривичей, а в былине о его встрече с Вольтой - предание о столкновении на севере Восточной Европы двух колонизационных потоков, двух способов колонизации - общинной, земледельческой ('отпахивание' земли Микулой) колонизации кривичей и дружинной, так сказать, прото-ушкуйничьей колонизации варяжских предков словен. При более раннем проникновении кривичей в эти края, с одной стороны, и политическом главенстве словен в сложившемся суперсоюзе племён - с другой, очень естественной видится доля иронии в адрес словенского героя-первопредка, сохранившаяся в былине. За встречей последовало объединение, союз для совместного, в частности, господства над 'мужиками злыми, разбойными' из местных, преимущественно охотничьих, племён. ... http://lib.rus.ec/b/270017/read
      
      5). Беларускі радавод
      
      
      
      Першыя людзі на зямлі былі волаты. Іх называлі стаўрамі і гаўрамі: стаўры - мужчыны, гаўры - дзеўкі. Яны былі вялікія і дужа доўга жылі на свеце. Елі яны толькі сырое. Тыя з іх, каторыя аскароміліся вараным, з кожным пакаленнем меншалі і карацей жылі на свеце.
      Калі волаты паміралі, то іх клалі на зямлю і насыпалі на іх горы, на памятку. Гэткія горы-магілы і цяпер ёсць, называюць іх людзі валатоўкамі. Калі ўжо ўсе волаты павыміралі, то людзі ўстанавілі спраўляць штогоду па іх памінкі. Спраўлялі на Сёмуху і называлі іх Стаўроўскімі.
      Апошні чалавек з роду волатаў быў князь Бой.
      Князь Бой быў сынам дзеўкі гаўры і простага чалавека. У яго было сем жонак.
      Першая жонка была Вольга - дачка князеўскага дружынніка. Ад яе радзіўся ў яго сын Бойка і тры дзеўкі.
      Другая жонка была Рагнеда з Полацка. Радзіла яна яму шэсць сыноў і сёмую дзеўку. Сыны яе былі: Заранка, Юрла, Варган, Нырка, Албавух, Самішча.
      Трэцяя жонка была Красуля з Смаленска. Яна радзіла Цюру і Матуза.
      Чацвёртая была Ода, з Кіева. Яна радзіла: Бажана, Дзявулю, Лапу і Таранчука.
      Пятая Доня, служанка Красулі, радзіла: Гадзюка, Кажана, Кавурку і Равуна.
      Шостая жонка, каторую Бой узяў пасля смерці Вольгі, была Альда з Літвы. Яна радзіла Хорашчу і Чыжа і памерла з родаў.
      Сёмая жонка, сястра Альды, Ліля, з каторай радзіўся Трызна.
      Ад гэтых дзяцей Боевых і разросся наш народ па ўсёй нашай зямлі.
      У Бойкі, Вольгава сына, быў Гацук, у Гацука - Караська, у Караські - Трасіла, у Трасілы - Гусак і Пластун.
      Ад Гусака пайшлі: Гушчы, Пліскі і Кіслі.
      У Пластуна ж быў Воўк, у Воўка - Колышка, у Колышкі - Сяўрук, у Сеўрука - Люрка і Глінка. У Люркі быў Варшыла, у Варшылы - Поўзік, у Поўзіка - Сівоха, у Сівохі - Кошка, у Кошкі - Сімашка, у Сімашкі - Амелька. А ў Глінкі быў Война, у Войны - Верашчака, у Верашчакі - Бурак.
      Усяго ад Бойкі пайшло дваццаць чатыры рады старшых.
      У Заранкі, Рагнедзінага сына, быў сын Пястун, у Пестуна - Пацей, у Пацея - Кастравец, у Кастраўца - Карсак, у Карсака - Гласка, у Гласкі - Скірла і Снітка.
      Скірла пайшоў да валохаў, а ў Сніткі радзіўся Барсук, у Барсука - Сапоцька, у Сапоцькі - Ліпка, у Ліпкі - Шпак, у Шпака - Бульба і Валодзька.
      Бульба адышоў за Кіеў, па Дняпру, а ў Валодзькі радзіўся Бык, у Быка - Кролік, у Кроліка - Пятух, у Петуха - Асінка, у Асінкі - Ступка.
      Ад Юрлы пайшлі Тышкі, у Тышкі быў сын Агрызка, у Агрызкі - Бобра, у Бобры - Гурка, у Гуркі - Бацвіна, у Бацвіны - Баран, у Барана - Выдра, у Выдры - Крот, у Крота - Жук, у Жука - Жыжка, у Жыжкі - Сокал, у Сокала - Абух і Крыўка. У Абуха - Кучка, у Кучкі - Шабуня, у Шабуні - Саламаха, у Саламахі - Дубок і Бярозка. У Дубка быў Сучок, Цяцера, Талочка і Шмурла; а ў Бярозкі - Дудок, у Дудка - Віславух, у Віславуха - Сапун, у Сапуна - Туптала і Крамзаль. Туптала пайшоў уніз к Кіеву, а Крамзель меў сына Смаляка. У Крыўкі быў сын Шышка, а ў Шышкі - Журка, у Журкі - Мякіш, у Мякіша - Драба, у Драбы - Краска і Кулік. У Краскі быў Лешч, у Ляшча - Рыбка, у Рыбкі - Тапорык, у Тапорыка - Рында. Ад Куліка пайшлі Пушчы і Курачкі.
      Ад трэцяга сына Рагнедзінага - Варгана пайшлі Дроздзікі, Сверкуны, Гарбузы, Сосны і Гладышы.
      Ад чацвёртага - Ныркі пайшлі Жулеі, Князькі, Куркі, Крупені, Дулькі.
      У пятага сына - Аблавуха радзіліся Міска і Лось. Міска адышоў за Мяжу-рэку ў Маскву, а ў Лася радзіўся Юрага, у Юрагі - Кулак. У шостага сына, Самішчы, радзіўся Пест, у Песта - Піскун, у Піскуна - Пражэнь, у Пражэня - Сумка і Сапун. Сумка аддзяліўся ў Маскву, а ад Сапуна пайшлі Смурыя.
      Ад Красулінага сына, Цюры, пайшлі Скуркі, Караваі і Сіпкі.
      А ад адзінага сына Лапы пайшлі Дубавікі і Бычкі.
      Ад першага сына Доні, Гадзюка, пайшлі Ласты, а ад Мышкаў - Аношкі, а ад Аношкаў - Лісічкі, а ад Лісічкаў - Камары і Куны. Ад трэцяга сына Доні - Кавуркі - радзіліся Вікула і Вірла. Ад чацвёртага, Равуна, радзіўся Дзедзель, а ад Дзедзеля - Рымша, а ад Рымшы - Калінка і Аборка. Калінка адышоў да Ляхаў, а ад Аборкі пайшлі Тарчылы.
      Ад Альдзінага сына Харошчы пайшлі Рылы, Звягі, Сіпайлы і Стрэхі. Ад другога - Чыжа - Жмуркі. У аднаго Жмуркі радзіліся Ваўчок, Рык і Скарына. Рык пайшоў па Дзвіне да латышоў, а Скарына пайшоў яшчэ далей.
      Сын Лілі Трызна меў сына Старожку, а Старожка - Хахлюка. Хахлюк - Ждана, Ждан - Слізня, Слізень - Крыську, Крыська - Косцюка і Арлюка. Ад Косцюка пайшлі Пяткі і Кулагі, а ад Арлюка - Жабы і Рыбкі. Ад Жабаў выйшлі Кішкі.
      Усяго радоў нашых сто шэсцьдзесят. Восем пайшлі шукаць шчасця ў чужых, па Дзвіне, за Дняпром ды за мяжою, а тыя ўсе і цяпер жывуць тут, пашуць і скародзяць зямельку.
      
      1913
      
      
      
    4. Regi 2013/04/09 22:01 [ответить]
      Автор! Вы пишете очень интересно -но у вас в тексте упоминается столько подробностей, что они не укладываются в голове. Может быть давайте составим короткий перечень (хронологический) преданий и былин о предках литвинов и их потомков? Еще интереснее было-бы составить список-хронологию переселения в окресности сегодняшней Беларуси наших предков (я с гродненщины, дед из под Минска, бабка с полесья, пра-прадед с украинского полесья). Из источников меня больше всего увлекли:
      1). Попов Борис Иванович. Кто мы? http://samlib.ru/p/popow_b_i/
      2). Предания о дреностях беларусов (разные интернет источники)
      3). Прозоров. Времена русских богатырей. По страницам былин - в глубь времён (Богатырская Русь. Русские титаны и полубоги) http://lib.rus.ec/b/270017/read
      4). Иванов-Смоленский Валерий Григорьевич. Битвы Беларуси http://samlib.ru/i/iwanow_w_g/
      
    3. *Вилкат Артур (aras.w@gmx.de) 2013/01/13 20:36 [ответить]
      http://samlib.ru/a/artur_w/perewodimenlitowskihknjazej.shtml
      Автору просьба ознакомиться с данными в моём опусе и опровергнуть их:)
    2.Удалено владельцем раздела. 2013/01/09 18:38
    1. Сахаров Василий Иванович (ratmir.ka@yandex.ru) 2013/01/09 17:53 [ответить]
      Благодарю за ваш труд. Очень интересно и познавательно.
    Страниц (2): 1 2

    Связаться с программистом сайта.

    Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
    О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

    Как попасть в этoт список

    Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"